In gesprek zijn, column Hans Freije

Met plezier ben ik graag in gesprek met burgers: altijd boeiend hoe iemand tegen zijn omgeving aankijkt. De toon waarop hij/zij spreekt, de aandacht waarmee iets naar voren wordt gebracht. Woorden, maar ook een houding zeggen heel veel. Hoe beleeft iemand de werkelijkheid? De afgelopen maanden veel gesproken over de verordening voor de Wet Maatschappelijke Ondersteuning. In die gesprekken brengen mensen hun ervaringen mee, sommige met ervaringen van heel dichtbij. Zaak is om die ervaringen goed te begrijpen, en af te wegen of en hoe de gemeente hier iets mee kan. En dat dan ook te vertellen. Een gesprek is altijd geven en ontvangen. En steeds willen weten of het wordt begrepen of er werkelijk een goede ‘ontvangst’ is. Ik bedoel door in een gesprek niet alleen aan te horen maar ook door dóór te vragen. “Begrijp ik nou goed dat… “ enz.

In de onlangs huis aan huis verspreide krant ‘Samen sterk in Gorinchem’ zijn de veranderingen rond Ondersteuning, Jeugdhulp en Werk & inkomen uitgelegd. Ook daarin heb ik willen duidelijk maken dat bij deze veranderingen goed luisteren belangrijk is.

Eens te meer wordt ook duidelijk dat de werkelijkheid zo verschillend wordt beleefd: de één spreekt vanuit teleurstelling, de ander vanuit ambitie (zoals veel in de politiek); weer een ander probeert te overtuigen, terwijl ook veel mensen via het ontwikkelen van een band met de ander doelen proberen te bereiken. Bij alles is het zaak duidelijk te maken waar je voor staat. Ook dat is een goed gesprek voeren.

Zo heb ik de afgelopen maanden ook mogen samenwerken met de gemeenteraad. Het samen op pad gaan in Dordrecht (een raadsexcursie) hielp daarbij. Het debat over de verordeningen rond de Decentralisaties in de raad; we hebben goed naar elkaar willen luisteren en er zijn in samenwerking goede resultaten behaald.

Bij gesprekken voeren moet ik ook denken aan de Emmaüsgangers, een groep mensen die wandelend onderweg nog erg onder de indruk waren van Jezus' kruisdood: Ook hier een gesprek waarbij eerst langs elkaar heen wordt gepraat, veel vanuit emotie wordt gesproken, en men minder opmerkzaam is, niet eens weet wie met hen meeloopt, totdat met de vragen aan elkaar gesteld het besef begint te groeien van een grote verrassing: namelijk dat Jezus zelf hun wandelmaat is.

Zo krijgt een gesprek een onverwachte wending. En blijkt er meer mogelijk dan we afzonderlijk hadden gedacht. En vraagt ook om geduld wanneer de lijn ‘in gesprek’ aangeeft. Er dus moeite voor doen. Een opgave, die we moeten aangaan om én als gemeente én als burger het goede te ontvangen.